به هيأت تحريريه مرکزى
سؤالاتى از وحدت کمونيستى و راه کارگر
گزارش ملاقات با وحدت کمونيستى

رفقا شما از ملاقات ما با وحدت کمونيستى که در آن مباحثى را حول "اتحاد چپ" مطرح نمود مطلعيد. پيرو آن ملاقات اخير نامه‌هايى (ضميمه است) را براى برگزارى يک نشست سه گانه (و.ح، راه کارگر، حکا) ارسال کرده است. ک.ا ضرورى ديد تا د.س براى تعيين سياستهاى حزب در اين نشست از نظر رفقاى هـ.ت مرکزى در اين زمينه مطلع باشد. لذا لازم است رفقا حداکثر ظرف مدت يک هفته به سؤالات زير بطور فشرده پاسخ گويند و براى ک.ا ارسال کنند. از آنجا که نامه اول وحدت کمونيستى و گزارش آن ملاقات (که در پلنوم عرضه شد) در دسترس فورى نبود، خلاصه‌اى از آن براى حضور ذهن بيشتر رفقا ارسال ميگردد.

سؤالات

١- معيارهاى ما براى هر نوع همکارى (اتحاد عمل، اتحادهاى پايدارتر) چه بايد باشد؟
٢- آيا همکاريهاى ما ميبايد عرصه‌اى (خارج از کشور، کردستان، جنبش کارگرى) يا سراسرى باشد؟
٣- کداميک از نيروهاى فى‌الحال موجود ايرانى اين ظرفيت را دارند و اصولى است که ما با آنها همکارى کنيم؟ معيار انتخاب چيست؟
٤- کدام اَشکال سازمانى را براى اين همکارى‌ها مطلوب ميدانيد؟
٥- هر ملاحظه ديگرى داريد بنويسد.

نامه اوليه وحدت کمونيستى مبنى بر اين بود که ١- بحران حکومتى بالا گرفته است و تعويض قدرت ميرود تا در دستور قرار گيرد. ٢- ليبرالها فعال شده‌اند و بعضا دولت آشتى ملى را مطرح ميکنند. ٣- "چپ" پراکنده است. نبايد اين فرصت را از دست بدهد و بايد از طريق يک پلاتفرم مشترک خود را به عنوان يک بديل اجتماعى مطرح کند. ٤- اين پلاتفرمها نبايد تنها حول مسأله سرنگونى و ضد رژيمى باشد بلکه بايد در عين حال يک پلاتفرم ضد سرمايه‌دارانه نيز باشد. و از اين نظر با جبهه‌هاى مورد نظر چپ در سابق فرق دارد.

در آن جلسه ما بر اينکه ١- مشکل چپ نه در گذشته و نه اکنون پراکندگى نيست بلکه مشکل چپ بى ربطى او به طبقه کارگر است و حلقه اساسى براى تبديل چپ به يک بديل اجتماعى ارتباط با طبقه کارگر است، ٢- بطور پرنسيپال با متحد شدن چپ مخالف نيستيم، هر نوع اتحاد عمل و همکارى براى ما يک امر مشخص است و در حال حاضر در سه عرصه مشخص ميتواند معنى يابد. الف: کارگرى، ب: کردستان، ج: خارج از کشور. در جنبش کارگرى حاضريم با چپ حول يک قانون کار متحد شويم و آن را امضاء کنيم (يک قانون کار مشترک). در کردستان "بيانيه حقوق زحمتکشان" مبناى همکارى ماست و آن را اعلام کرده‌ايم. در خارج کشور حول کميته‌هايى نظير ضد جنگ، دفاع از حقوق زندانيان سياسى، دفاع از حقوق پناهندگان... حاضريم همکارى کنيم. ضمنا با حضور اقليت (هر دو جناح) در اين اتحاد عمل موافق نيستيم. آنها را جرياناتى بى پرنسيپ ميدانيم.

در جلسه روشن شد که "و.ح" اين نامه را براى راه کارگر، اقليت (هر دو جناح) و حزب کمونيست فرستاده‌اند. طيف رنجبرانى، توده‌اى، اکثريتى و چپهاى عضو شوراى ملى مقاومت از آنجا که آشکارا يک آلترناتيو بورژوايى را تبليغ ميکنند کنار گذاشته شده‌اند؛ "و.ح" معتقد است که در جنبش چپ ايران سه طيف وجود دارد. حزب کمونيست، طيف انقلاب سوسياليستى (وحدت کمونيستى)، طيف پرو-روس (راه کارگر). اقليت (هر دو جناح) طيف نيستند. آنها متکى به تاريخ فدايى‌اند، جريان منسجمى نيستند و بحران‌زايند. به هر حال اين چهار جريان هستند که توانسته‌اند بعد از ٣٠ خرداد سازمان و تشکل خود را حفظ کنند و ادامه کار باشند. ضمنا چپ به اينها محدود نميشود. نيروهاى وسيعى از چپ (وسيعتر از چپ متشکل) خارج از اين سازمانها قرار دارند که نيروى بالقوه‌اى هستند که با اتحاد سازمانهاى اصلى چپ آنها نيز بالفعل و فعال خواهند شد.

نسبت به دعوت وحدت کمونيستى، الف: راه کارگر در يک جلسه حضورى بيان داشته بود که براى ما همکارى در دو سطح مطرح است، ١- کارگرى (جبهه واحد کارگرى)، ٢- مردمى. اتحاد و همکارى را محدود به نيروهاى کمونيستى نميداند. اقليت (جناح توکل) را يک دسته غير سياسى ناميده بود که حاضر به همکارى با او نيست. بعد از اين جلسه دفتر سياسى راه کارگر طى نامه‌اى ضمن استقبال از اتحاد عمل و همکارى چپ اعتقاد خود را به تشکيل يک جبهه با شرکت نيروهاى دمکرات و انقلابى بيان داشته و روى آن تأکيد نموده بود.

ب: اقليت (توکّل) در بحث حضورى موافقت خود را اعلام کرده بود. (به آنها گفته بودند که موافقت شما يعنى نشستى با راه کارگر و اقليت (شوراى عالى) و حزب کمونيست بر سر يک ميز) اقليت (توکّل) گفته بودند که ما بعدا يک نماينده تام‌الاختيار را از طرف کميته مرکزى خواهيم فرستاد.

ج: اقليت (شوراى عالى) را موفق به تماس با او نشده بودند.

در پايان آن جلسه قرار شد تا آنها سه ماه ديگر (ژانويه، فوريه) پيش‌نويس يک بيانيه که اين نيروها ميتوانند پاى آن را مشترکا امضاء کنند را براى جلسه‌اى با شرکت کليه جريانات دعوت شده ارائه دهند و نامه‌هاى ضميمه در اين رابطه براى ما فرستاده شده است.


اين نوشته نه به خط منصور حکمت است و نه به نثر او. با اين حال اين سند در بين آثار حکمت جا گرفته است چرا که هم امضاى او را دارد و هم اينکه خود او در اين جلسه مذاکره از جانب حکا شرکت داشته است.