درباره کنگره دوم حزب کمونیست کارگری ایران
مصاحبه با طاهر صدیق از رادیو بی‌.بی.سی فارسی
٢٦ آوریل ١٩٩٨

منصور حکمت: اساسی‌ترین چیزها، ایجاد یک سازمان داخل کشور حزب کمونیست کارگری با توجه به شکافهایی که در حکومت باز شده و سستی‌هایی که در کنترلش بر اوضاع به وجود آمده، فضایی که علیرغم میل رژیم باز شده، تبدیل شدن به یک نیروی فعال علیه رژیم اسلامی در خارج کشور، و بازسازی رابطه‌های کارگری حزب و بخصوص ایجاد امکانات مالی گسترده برای وظایف رو به رشدی که حزب در این دوره دارد (...) اینها مورد بحث و توافق کنگره بود.

طاهر صدیق: فعالیت در داخل ایران که میگویید، این لابد باید به شکل مخفی باشد. درست است؟

منصور حکمت: منطقاً بله. چون متأسفانه این سرنوشت ماست ظاهراً که دفاعمان از حقوق مدنی و آزادی باید با نهایت سرکوب روبرو بشود و کمونیست‌ها عادت کرده‌اند به این که شرایط فعالیتشان بشدت نامساعد و مخفی باشد. بله مخفی به این معنی که سازمانهای حزبی باید مخفی باشند. ولی وقتی شما در اعتراض‌های توده‌ای نقش داشته باشید و تأثیر داشته باشید، به این معنی دارید در ابعاد علنی فعالیت شرکت میکنید. باضافه اینکه خیلی از اَشکال نیمه-علنی، نیمه-قانونی فعالیت باز شده است به روی جنبش‌های مختلف و بخش‌های مختلف اپوزیسیون، علیرغم ... یعنی کنترلش برایشان سخت شده، چه در سطح مطبوعاتی، چه در سطح باصطلاح ایجاد کمیته‌ها و کانونهایی در دفاع از حقوق مردم و غیره، اینها ابعادی است که شاید بشود در آنها فعالیت کرد بدون اینکه آدم مستقیماً مورد شناسایی و پیگرد قرار بگیرد.

طاهر صدیق: آیا فکر میکنید انتخاب آقای خاتمی به ریاست جمهوری اسلامی، امکان فعالیتهای بیشتری را در صحنه علنی، نیمه-علنی به وجود بیاورد؟

منصور حکمت: فکر میکنم انتخاب خاتمی باعث چیزی نشده. خودِ انتخاب خاتمی، نمونه و سمپتوم و نشانه یک حرکت دیگری است. این هم یکی از معلولهای آن تغییر تناسب قوا در جامعه ایران است. ... شش سال پیش شما مردم را در موضع گیرنده ظلم و ستم میدیدید، الآن مردم در موضع حرکت برای رفع این ناهنجاری‌ها در زندگیشان هستند. این عوض شده.

طاهر صدیق: برخی از سازمانهای اپوزیسیون، بویژه طبعاً در خارج از کشور که جزو نیروهای چپ محسوب میشده‌اند و میشوند، اینها صحبت از فعالیت باز و علنی و قانونی در داخل ایران میکنند و تلاش برای رفتن. شما در این رابطه چه نظری دارید؟

منصور حکمت: آزادی فعالیت چپ آنجا چیزی نیست که پا ورچین پا ورچین بشود تأمین کرد و بشود بفهمی-نفهمی احزاب کمونیستی را دائر کرد. مسأله تناسب قوا است. اگر کسی فکر میکند تناسب قوا برای کار علنی و رسمی کمونیستی آنجا برقرار شده، اشتباه میکند. اما معنیش این نیست که نباید رفت، نباید عقبشان زد، نباید به نیروی خود این شرایط را فراهم کرد. این عملی است. ما هم از این صحبت کردیم که باید رفت در ایران و پایه‌های یک فعالیت گسترده در ایران را فراهم کرد. ولی این تصور که گویا رژیم حقوق ما و آزادی تحزب و تشکل و آزادی بیان ما را هم به رسمیت شناخته، بنطر من یک مقدار توهم‌آفرین است نسبت به جمهوری اسلامی و بهای گزافی را برایش خواهند داد.